TwitterVolgen
@mkeulemans @WKoevoet Stel dan de vraag of het nodig is om het virus weg te krijgen.
@StefKnaepkens @Camforcedenhaag Leg dat niet op mensen die de prik niet willen, het virus zal in een of andere muta… twitter.com/i/web/status/1…
Contact
1403 SV Bussum
De Interimval
Oei, dit begint teveel op een baan te lijken’. Wanneer mij dat gevoel bekruipt, dan is het eigenlijk al te laat; ik zit weer in de interim-val. Die val begint meestal met het verzoek om een team of programma voor drie maanden te komen versterken. Een dag of twee of drie per week. Prima, leuk! Weer iets nieuws om me even in vast te bijten, een tijdje stabiele inkomsten met veel declarabele uren en weer eens wat ‘collega’s’ om me heen. Daar zeg ik dan ook geen nee tegen.
De val begint zich langzaam te sluiten als het project langer duurt, er nog wat werk achter vandaan komt of die structurele oplossing voor communicatiecapaciteit nog niet gevonden is. ‘Blijf nog wat langer’. Drie maanden erbij. En nog een half jaartje en…
Voor je het weet is er een jaar voorbij of zelfs…bijna twee jaar zoals nu het geval is. En zit je zo diep in de materie en in de organisatie dat men je als onmisbaar gaat beschouwen. En wie wil er nou niet onmisbaar zijn? Dat voelt wel lekker belangrijk. Toch gaat het vroeg of laat altijd knagen. Het voelt niet meer als het vrije zelfstandige bestaan. Het bestaan met veel verschillende projecten en opdrachtgevers. Het bestaan waar ik voor gekozen had.
In mijn zesjarig zelfstandige bestaan ben ik nu al drie keer in die val gestapt. Een leuke en financieel aantrekkelijke val, daar niet van. Maar een val waar ik toch uiteindelijk altijd graag weer uit stap. En dat betekent vaak een slecht-nieuws gesprek met de opdrachtgever: nee, ik blijf nu écht niet langer meer. Gevolgd door een redelijke overgangs- en overdrachtstermijn.
Zo ook nu weer. Dit keer duurde het langer dan de eerste twee keer. Dat zat de aard van het programma. Dat was dermate dynamisch dat het lang duurde voordat het als een baan begon te voelen. Maar ook nu moest ik resoluut en vastberaden besluiten te stoppen. Er wordt nog wat op me ingepraat, maar ik hou voet bij stuk. Per 1 april ben ik weer een vrij vrouw, en dat is geen grap.
Wat ik dan ga doen? Dat zien we wel weer. Mijn ervaring is dat je eerst een deur dicht moet doen voordat een andere open gaat. Tot nu toe kwam er altijd weer iets op mijn pad. Daar vertrouw ik nu ook weer op. En trouwens… heel even niets doen.. lijkt me ook wel wat ;-)